Hoe meer we ons omringd weten door virtuele ruimtes hoe moeilijker te bepalen waar de grens tussen virtualiteit en realiteit precies ligt. Met mijn beelden tast ik die grens af.

Dankzij gebruik van perspectief kan de illusie van een derde dimensie gecreeërd worden. Door het realistische perpsectief te doorbreken, ontstaat een nieuwe, vierde dimensie. Hierdoor kantelt de wereld tussen iets werkelijks en iets virtueels. Elke vorm van afleiding wordt uit de weg gegaan of weg gewerkt, beelden worden uitgepuurd tot alleen dat overblijft wat nodig is om het vlak in evenwicht te houden. Er ontstaan ruimtelijke ervaringen die in de waarneembare realiteit niet kunnen bestaan.

Wat op een tweedimensioneel vlak wordt geplaatst is slechts een overblijfsel van een oorspronkelijke architecturale structuur. Het is een restant van iets dat er nooit geweest is. Deze restanten vragen om verschillende formaten, maar uiteindelijke functioneren ze als een archief van een virtuele wereld die ik stelselmatig opbouw.